to wear one's heart upon one's sleeve

Nakangiti na lamang akong naglalakad pauwi. Ni sumbat o salamat, tahimik na dumaan ang anino ko sa tapat ng mga tulog na bahay, sa ilalim ng nakabantay na langit. Konting yapak pa at makikita ko na ang bahay ko; konting tulak pa makakahiga na ko uli; konti na lang at "safe" na ko, iwas muna sa mga taya sa habulang-laro ng buhay.

Natikman ko ang totoong pagod nung huling linggo. Hindi ko namamalayan, naubos na lang yung siglang iniipon ko sa puso. Dahil na rin siguro sa kalayuan ng payday, pero alam ko na ang tunay na salarin ay ang akin ding maselang puso. Napisa sa walang-tigil na pangangamba sa darating na exam sa linggo.

Nung kinagabihan ng biyernes, nakapagpasya na kong umuwi na lamang pagsapit ng alas-singko upang ipagpahinga ang duguang utak. Alam kong nag-iimbita ang ate ko na makipagkita nung gabing din yun. Pero dahil halos alas-diyes pa siya matatapos, sa susunod na araw na lang kami magkikita: sa fort sa mas makataong oras na alas-dose ng hapon.

Tumawag si mum at pilit na binago nya ang isip ko. Mag-aral na lang daw ako sa isa sa maraming bakanteng upuan ng nasabugang glorietta. Napa-buntonghininga na lang ako at ibinulsa ang cellphone bago ko pa ito maibato.

Parang inaya mo yung lawyer mag-inuman bago mag-bar exam; parang nag-commercial si Kris Aquino sa Deal-Or-No-Deal; parang inaya mong mag-jogging yung may LBM.

Hinintay ko sila sa bakanteng activity center ng glorietta, hawak ang mabigat na libro at pumipikit-pikit sa pagod. Pero nung dumating si ate, Huwaw! parang kape lang! Na-miss pala kita, kahit hindi halata.

At nung linggo, pagkatapos nang exam, pauwi't naglalakad, naramdaman ko ang masiglang tibok ng magaan kong puso. Tumibok sya nung naalala kong magkasama tayong buong pamilya sa kotse. Kumpleto, kahit sandali.